وصیت نامه

ورس 1 یه خورده خلوت کنیم؟ میخوام بگم از حصار جبر نمی پیچه اینجا صدای من ، داری کم کم حس میکنی فشار قبر... نه؟ کم رنگ میشه داد و هوار قلب ، ای کاش بودین الان جای من با تو نیستم که جلو آیینه ای ، بابا تو که ذاتت عینِ آیینه است خش و خووش روت زیاد نی اصلا ، پاتو گذاشتی چند باری کج نه آب بوده قطع ، نه شام بوده حرف ، نه از اشتباه گرفتی چند سالی درس بشین که میخوام حرف بزنم ، توی سرنوشت خودم دست ببرم دنیا کرد منو دست به سرم ، از نوک انگشت خسته است تا فرق سرم پدر و مادر، سمبل پاکی و حرفای خاکی و درد پنهانم تو اوج نا اُمیدی میخندم نفهمن به مرگ دل دادم یه برادر کوچیک که مغزش از وزنش بیشتره ولی هر حرفی رو هرجایی بخواد میزنه ، مهم نیست ، مهم هدفِ که بهش میرسه آخر میرسیم به من ، منی که مرد بودن و یاد گرفتم از فیلمای وسترن دوئلِ بین من و وجدانم ، بُرد و باخت مهم نیستش اصلا باور کن خیلی خستم ، فرصتا رو دادم خیلی از دست چه توقعی داری از من؟ من یه مرده ی متحرکم کروس یکی بود یکی نبود ، هرکی بود و گوش کرد ، شُد کبود یه جاییش خسته از حرفای تکراری، دردای اجباری، زخمای کاری ما موندیم و یه قلم باریک با کلی حرف که جاش تو کلمه ها نیس خسته از دردای اجباری، حرفای تکراری ، زخمای کاری ورس 2 آسمون و دوس دارم که هر شب خدا ، میکنه چراغاش و روشن روز به روز داره گرم تر میشه ، اما عشقم اینه ببینم ستاره ی زرد همه خستن از حماقت من ، هه ، ممنون از صداقت جمع آینده شده برام تفاله ی مغز ، زنده بودن شده حماسه ی من بزار یادم بره نفس کشیدن ، زندگی ای که از رو حوس چشیدم کوبوندش منو به درای قفل ، که دیگه روحم از جسمم پیاده شد نه حوصله نصیحت دارم ، نه چیزی که منصرف شم از کارم حرفای من تو این وصیت نامه است ، مثل یه وصیقه است واست اسطوره شدم توی تنها بودن ، دردارو میزنم تنهایی تو رگ یاری دارم که فیکس ِ فیکسِ ، هرچی لاشخور دورش ِ شیفت دیلیت شه کاری ندارم به آدمای دیگه ، به اینکه چوبشون لای چرخ ما گیره روزگار همینجوری پا نمیده ، به من ، تو ، یا افکار پیرت نریزین حتی یه قطره اشک ، خندیدن بهتره از یه لحظه غم پوچ بودن و دیدم تو ذاییده شدن که الان به طرق مختلف گاییده شدم حس میکنم که خالی از پُرم ، چند کلمه ای بُکن آویزه ی گوش ِت خودت باش تا آخر دنیا ، حتی اگه نداشتی یه جرعه عقل