وصیت نامه

ورس 1 دنیام کوچیکه اندازه خنده مادرم ، اندازه سیگارایی که دود کردم پای پنجرم یه وقتایی پنچرم ، یه وقتایی دلم میگیره کفر میگم اصلا من خودش که اون بالاِ ، میدونه چیه حرفه من دنیا کوچیکه بعده من ، میره کنار پرده از ، روزای قبله مرگ ، یه وقتایی آره یه وقتایی سر میره حوصلم ، دوست دارم ، بشینم ، به خودم قول بدم که بعد از این نکته سنج تر باشم ، کله وقتمم باشه فقط ماله خودم یه وقتایی هست که باختامو میشمرم ، وقتایی که هیچ احدی نیست دورم یه ورق میزارم می نویسم ، خیره میشم به آینه و میبینم که پیر شدم یه وقتایی هم که زندگی خوب نیست ، خبرای بد ، واست میشه عادت دیگه پیشه پائن ، هضم کردن اتفاقا میشه راحت یه وقتاییم که حاله خودمو ندارم ، وقتایی که از همه ی آدما کلافم یه موضوع هم پیدا نمیشه برا حرف یه وقتایی ، آره یه وقتایی یه آدمه عجیبم ، یه آدمه گوش تلخ عوضیه مریضم یه وقتایی خودمم ، پر از حرف ، مثله یه کتاب که ورق نخورده دو دهه س من ، یه وقتایی حالم بده ، عصبانی میشم حتی با حرکت ، تیک تاکِ ساعت در میارم باطریشو ، غافلگیر نمیشم اصلا ، عینه آدم آنتی شوک یه وقتایی می نویسم از دنیای بعدِ من ، داد میزنم از هنجرم و یادم میره اصلِ حرف صبحی که میزنه ساعت زنگ ، میبره جلو روزا رو بعد می بینم ریشه سفید ، بغلش چندتا خط من همینم ، بلدم فقط هست و نیست ببینم بشینم کنار هم بیست تا دونه بیت بچینم عصبی شم مست کنم و بعد بمیرم