بهم می گفتی که دنیا سیاه نیست خدا قد تمومِ آسمونه می گفتی می شه با هم پناه باشیم واسه هر آواره از شهرُ خونه می گفتم با چشات دنیا می سازم یه دنیایی که تو مرزاش پلیس نیست بدونِ تیرُ ترکش ، فقرُ وحشت یه جا که برّه هاش پُخته تو دیس نیست می گفتی دستِ ما با هم یه دریاست می ریم تا دریاچه ی ارومیه ! نمی ذاریم خشک شه کارونُ هامون نمی شیم اسیرِ حرفِ یومیه ! می گفتم بودنِت تنها دلیله واسه آتش بَسِ جنگایی که هست یه بادبادک بودم تو آسمونِ نگاهِ کودکِ جامعه ای پست تو امّا قد این حرفا نبودی ، به دستای تو دستام بی گره شد همیشه تا عمل چند قدمی بود ، تو رفتیُ منُ دنیای بی خود دماغم پُر شده از یه تعفّن ، تو این روزایی که کسی نمونده کسی که دستِ اون تو دستِ من بود ، یه دنیا دردُ تو سرم کوبونده
