حصاره دل

صنما سپاه عشقت به حصار دل درآمد بگذر بدین حوالی که جهان به هم برآمد به دو چشم نرگسینت به دو لعل شکرینت به دو زلف عنبرینت همه جورها جفا شد همه تیرگی صفا شد صفت بشر فنا شد صفت خدا درآمد ره آسمان درون است ، پر عشق را بجنبان پر عشق چون قوی شد ، غم نردبان نماند