ساعته صلح

آدمای خونه بِدوش ! گُلْ پونه های یَخ زده ترانه های گُم شده ! خنده های نیومَده عروسَکای لِه شده ، زیرِ قدم های گُریز بغضِ منُ بگیر بگیر ، کنارِ گریه هات بریز دُنیا داره کُجا می ره ، با این همه غرقِ جُنون کبوترِ سفیدِ صُلح ، گَلوش پُر از لَخته ی خون دُنیا داره کُجا می ره ، با جَسدای رو تَنِش ؟ با خاطراتِ زخمیِ ثانیه های بودنِش ؟ واسهْ که خوابِت بِبَره ، چَن تا گُلوله بِشمُرم ؟ چه جوری خوابِ نازِتُ ، به چشمای تو بِسپُرم ؟ لعنَت به این دُنیای بَد ، که جَنگِ نونُ خون شده لالایی های بچه ها ، گریه ی بی امون شده رو سینه ی رنجِ نگات ، چن تا غُروبِ مُمتده ؟ چن تا سیاهِ سایه دُزد ، ستاره تُ لگَد زده ؟ کبودِ گودِ چشمِ تو ، خستگیِ کُدوم تبه ؟ حادثه ی آواره گی ، سهمِ تو از چن تا شبه ؟ ! دُنیا ، چرا جنگه ؟ بگو ! دُنیا ، دلِت سنگه ! بگو ! دُنیا ، چرا جنگه ؟ بگو ! دُنیا ، دلم تنگه ! بگو آخرِ قصهْ چی می شه ، مُسافرِ خونیِ من ؟ ساعتِ صُلحِ صُب ، کِیِ ، با شبِ بی سایه شدن ؟