چه درونم تنهاست

حجم تنهایی من ، وسعت پنجره ای رو به شماست که در آن آبی دریا جاری ست عابری نیست، صدا نیست... کسی نیست، درد تنهایی من تا ابدیت جاری ست! من که از بازترین پنجره با این مردم زیر باران رفتم، چه کسی با من بود؟ من که با زمزمه ی روشن آب به تماشای شقایق رفتم، چه کسی با من بود؟ باید امشب بروم تا ته درد، مثل یک ابر به خاک، که درونم دریاست من پر از پنجره ام، من پرم از گفتن و کسی نیست بداند چه درونم تنهاست باید امشب بروم... باید امشب بروم... عطش تلخ کبوتر لب رود ماهی مرده ی ادراک بر آب! آب را گل کردند، درد آبستن شد پشت این پنجره بغض پشت این پنجره تنهایی من پشت این پنجره اندوه به دنیا آمد و کسی نیست بداند چه بزرگ است، چه بزرگ است تنهایی یک ماهی کوچک که دچار دریاست، چه درونم تنهاست‌! باید امشب بروم تا ته درد، مثل یک ابر به خاک، که درونم دریاست من پر از پنجره ام، من پرم از گفتن و کسی نیست بداند چه درونم تنهاست باید امشب بروم... باید امشب بروم...