اندوه پرست

کاش چون پاییز بودم ، کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم برگهای آرزوهایم زرد می شد آفتاب دیدگانم سرد می شد کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم وه ، چه زیبا بود اگر پاییز بودم وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد اشکهایم همچو باران دامنم را رنگ می زد نغمه من همچو آوای نسیم پر شکسته عطر غم می ریخت بر دلهای خسته پیش رویم چهره تلخ زمستانی جوانی پشت سر آشوب تابستان عشقی ناگهانی سینه ام منزلگه اندوه و درد و بدگمانی کاش چون پاییز بودم ، کاش چون پاییز بودم کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم وه ، چه زیبا بود اگر پاییز بودم وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد اشکهایم همچو باران دامنم را رنگ می زد