شیراز

شیراز و میگن نازِ واسی آُفتو جِنگِش قلبارو گِرِن میزنه به هم تیرشه ی تِنگِش بلبل تو کوچا، تو پس کوچا غزل میخونه شعروی ترِحافظ میچکه از سرِ چِنگِش عطر گل یاس و نسترن، بهار نارنج هی سر میکشه از تو خونوی واز وِلِنگِش این جان که اگر چِش تو چِشای هیکی بودوزی ساز دِلشو میشنُفی از جِلِنگ جِلِنگِش اینجان که با فوتِ کاسه گری، امرو و فردو تام پات میسره دنبال دختروی زبرو زِرِنگِش اَگ دختر همسایه ی دیوار به دیوار، لیم لیم دیوارک زد تو بدو بزن پلنگِش!! قلبای پیزِری نیس تو سینه ی مردم شیراز تو بیخودی ریشمیز بزنه تو درز و دِنگِش دنیا رو تی پس میگشت سمندر از شهر چه خبر! قربون اون آفتاب جِنگِش