رفت آن سوار , کولی با خود تو را نبرده شب مانده است و با شب تاریکی فشرده کولی کنار آتش رقص شبانه ات کو؟ شادی چرا رمیده؟آتش چرا فسرده؟ رفت آنکه پیش پایش دریا ستاره کردی چشمان مهربانش یک قطره ناسترده می رفت گرد راهش از دود آه تیره نیلو فرانه در باد پیچیده تاب خورده سودای همرهی را گیسو به باد دادی رفت آن سوار با خود یک تار مو نبرده ..
