تدوینه ی بغز

برو دِ برو دِ برو رد شو از من به من دس نزن، رویاهات زخمی می‌شن من‌و اینجا خاک کرده نفرینِ یه بغض همه‌ش گریه می‌شم تو تدوینِ یه بغض همه هر چی داشتم با پاییز سوزوندن دو متر آسمون موند که اونم پوشوندن یه تقویمه اینجا که فردا نداره به چی زل زدی؟ مرگ تماشا نداره سر زندگیم شرط می‌بندم که مردم عذابم همینه نفهمم که مردم ازم حافظه‌م رو زدن، چیزی یادم نمونده جز این‌که یه روز... نمی‌خوای و می‌خوان، نمی‌خوای و می‌شه نمی‌خوای و اوضاع همینه همیشه کپی می‌شی با بغض تو ذهنت هزاربار تو ذهنت هزار بار بیدار می‌شه کابوست از فرط تکرار یه تابوت بهت می‌دن آروم می‌گیری چه فرقی داره بعدش چه جوری می‌میری؟