نگو که یادت رفته برف اون زمستون ُ تو قاب پنجره ببین تنهایی تهرون ُ دوباره بغض کن با صدای من تا بشکنی شاید سکوت این خیابون یه شهر ُ آتیش بکشونم برو پشت این پنجره نشینم برو توی متروک ترین ایستگاه میام دنبالت تو از آخرین قطار جا نمون برو هزار سال که تاریخ رنگ این زمستون از اون روز برفی شهر اسمتو میدونه هنوز با صدای قطار بی قرارت میشم گر چه هیچ ریلی به من برت نمیگردونه
