کجا به خنده میرسیم

به من بگو کجا به خنده می رسیم حالا که زندگی تکرار ماتمه همه هراس من از اینه که چرا هنوز توی نگات یه بغض مبهمه با تو دقیقه هام بی گریه میگذرن رو ظلمت شبم پنجره ای بذار توی کدوم غروب پناه من میشی وقتی که گم شدم تو دست انتظار دستات تجسم عشق و نوازشه که تو نهایت آرامش منی از سقف سرد شب روشنی می چکه نگام که می کنی لبخند که می زنی احساس داشتنت شیرینه و غریب پیش تو حتی از ابرا سبکترم اون لحظه که نگات خیره س به آسمون می تونم از خودم از گریه بگذرم