بهت پیله کردم نمیمونی پیشم نه میمرم اینجا نه پروانه میشم از عشق زیادی تورو خسته کردم تو دورم زدی خواستی دورت نگردم بازم شوری اشک و لب های سردم من این بازیو صد دفعه دوره کردم نه راهی نداره گمونم قراره یکی دیگه دستامو تنها بذاره دیگه توی دنیا به چی اعتباره کسی که براش مردی دوست نداره منو بغض و بارون، سکوت خیابون دوباره شکستم چه ساده، چه آسون به پاتم بسوزم تو شمعم نمیشی تو حوای دنیای آدم نمیشی غرورت گلومو به هق هق کشیده آدم که قسم خوردشو دق نمیده من و تو یه عمره دوتا خط صافیم شده عادت ما که رویا ببافیم بشینیم و عشقو به بازی بگیریم واسه زندگی کردنامون بمیریم چه سخته تو تنهایی شرمنده میشیم ماها قهرمانیم و بازنده میشیم مثه عصر پاییزی رنگ و رومون واسه خیلیا خاطره ست آرزومون دیگه توی دنیا به چی اعتباره کسی که براش مردی دوست نداره منو بغض و بارون، سکوت خیابون دوباره شکستم چه ساده، چه آسون به پاتم بسوزم تو شمعم نمیشی تو حوای دنیای آدم نمیشی غرورت گلومو به هق هق کشیده آدم که قسم خوردشو دق نمیده مثه عصر پاییزی ...
