یکی بود یکی نبود

یکی بود یکی نبود غیر از اون کسی نبود تو اتاقِ سرد و تاریک یکی بود ، اون یکی نبود خسته از همه عالم زندگیش پر پیچ و خم روزگارش گنگ و مبهم روزش خوش ، شبش ماتم میخونه ترانه ی منو تنها هیچ امیدی نداره به فردا اون غرقِ افسوسِ گذشتس از بازیهای زندگی خستش روی این شهرِ تب دار آسمون تیره و تار چشمهای غم گرفتش تا خودهِ صبح، شب زنده دار راهِ شب ، بی نهایت خیلی دیر میگذره ساعت تا طلوعِ گرمِ خورشید دریغ از یک نفسِ راحت ! میخونه ترانه ی منو تنها هیچ امیدی نداره به فردا اون غرقِ افسوسِ گذشتس از بازیهای زندگی خستس