بُر نزن، نزن نزن نزن نزن نزن بسه به برگای هزار و سیصدی که سوخته باز دوباره التماس نکن بُر نزن برو جلو برو برو برو برو برس به اون روزا روزایی که تو عکسای سیاه سفید نشستیم و به ریشِ این روزای لعنتی می‌خندیم و ولش کن این روزا رو این روزا رو این روزا رو ....آخ! قاصدِ روزانِ ابری داروک! تو رو ارواحِ عمه‌ت! کی می‌رسد باران؟! ما شبا نمی‌خوابیم و پای فیس بوک از هوای گریه سر می‌ریم و هی چَت و چَت و چَت و چَت و که هی فلانی باز چته؟ چته؟ چته؟ چته؟ چته؟ شب یه سطله از شکست و بغض و گریه لب به لب شده که هی می‌پاشه رو من و شما که خواب نداریم و اَصاب مَصاب نداریم و هزار تا چیزِ دیگه هم نداریم و همین که دیدی هستیم و به انتظارِ هیچی هم نَشِستیم و آخ! قاصدِ روزانِ ابری داروک! تو رو ارواحِ عمه‌ت! کی می‌رسد باران؟! این سکانسِ لعنتی رو کات بده نذار بره جلو جلو جلو جلو جلو جلو جلو جلو چی هس مگه که هولی زود بیافتی توش؟ لم بده کنارِ خسته‌گی‌ت به هر چی داری فکر نکن به هر چی هم نداری فکر نکن نکن نکن نکن نکن نکن نکن فکر نکن نکن نکن دوباره فکر نکن بذار خلاص شی از هجومِ لحظه‌های خورده تو ملاجت ... آخ! قاصدِ روزانِ ابری داروک! تو رو ارواحِ عمه‌ت! کی می‌رسد باران؟! تف تو ذاتِ هر چی با ما خوش نبود و ما رو این جوری پکر گذاشت و رفت و رفت و رفت و رفت و رفت باز دوباره رفت و رفت و رفت و رفت و رفت و رفت و باز دوباره رفت! آب که خیلی وقته از سرِ ما رد شده دیگه چی مونده که ازش بترسیم احتیاط کنیم مبادا این جوری بشه بذار بشه بشه بشه بشه دیگه مخم مخم مخم مخم نمی‌کشه ...آخ! تو رو ارواحِ عمه‌ت! قاصدِ روزانِ ابری داروک! کی می‌رسد باران؟!
