ابتدای کربلا مدینه نیست ابتدای کربلا مدینه بود ابرهای خون فشان نینوا اشک های حضرت امیر بود بعد از آن قتوت همیشه سبز برکت از حجاز و از عراق رفت هرچه دانه داشتند سنگ شد پشت هر بهار صد کویر بود بعد مکه و مدینه دام شد کوفه صرف عیش و نوش شام شد آفتاب سربلند سایه سوز در حصار نیزه ها اسیر بود الامان ز شام الامان ز شام الامان ز درد و غربت امام شام بی مروت غریب کش کاش کوفه ی بهانه گیر بود کربلا به اصل خود رسیدن است هر چه میروم به خود نمیرسم چشم تا به هم زدم چه دور شد تا به خویش آمدم چه دیر بود
