پروانگی

چقد زندگی پیش تو ساده بود که عشق تو ساده گرفت سختی رو می شد که بفهمم از اون اولش می شد با تو فهمید خوشبختی رو تو بیراهه گم بودمو اومدی که با خنده هات رو به راهم کنی می گفتی که با عشق می بخشمت تو حتی اگه اشتباهم کنی همیشه میخواستی یه پروانه شی که دوست داره از پیله زود تر بره یه عمره که بعد تو هرروز سحر یه پروانه میشینه رو پنجره میشد با تو فهمید که هر آیینه تو دنیا فقط عشق تکرار ماست که این زندگی حس خوشبختی رو از اون روز اول بدهکار ماست رها بودی و آرزوی تو بود که دنیا به باله به پرواز تو رها بودی و کاری کردی یه روز خدا هم به رقصه به این ساز تو همیشه میخواستی یه پروانه شی که دوست داره از پیله زود تر بره یه عمره که بعد تو هرروز سحر یه پروانه میشینه رو پنجره