قاصدک رها شد با نسیم به سوی باد شد به دشت و صحرا شد در خبری از باد نشد خارج از خاک شد قاصدک گو به باد، در پس این کوچه ها، درختی از تو ناله وار چنین خواهد: بوز بر تن،که برگ زرد نمی خواهم،بوز بر من، که روزم شام تاریک. باد بوز این جامه زرد ز تن، بر اب بر، خسته ام از این خاطرات درداور. چه خوش بودیم و فرهاد، نبود هیچ غم مرا، داد به من جامه ای و گفت باش یاد من، قاصدک گو به باد، در پس این کوچه ها، گم شدست یار من، گم شدست یار من. بی اراده نگاه به جامه میکنم، به ناگه ناله ای اغاز می کنم چه خوش روزی چه خوش بودیم از من بهتر کجا جویی چه خوش بودیم گویی جهان به نام ما بود هر دم بکن برگه زرد افزون نگردد دردم باد بوز کز خستم زین خاطرات درداور.
