عادت

ما به تکرار هم عادت کردیم به دقیقه های خالی از عشق به شب و روز پر از دلتنگی به یه تصویر خیالی از عشق زیر این سقف که اسمش خونست ما داریم کنار هم می پوسیم گاهی از روی ترحم گاهی از رو اجبار همو می بوسیم ظاهرا ما همش پیش همیم هم تو تنها هستی هم من تنها درد ما جدایی و فاصله نیست کار ما گذشته از این حرفا واسه اینکه فک کنیم خوشبختیم همیشه همو تحمل کردیم من و تو نه پای رفتن داریم نه یه راهی که بشه برگردیم هر دومون یه چیزی و می دونیم گفتنش ولی برامون سخته تو به جای منم اعتراف کن بگو کی میون ما خوشبخته