شک

به من شک کن اگر پروانه ای رو یه روز از خواب یک غنچه بگیرم اگر پرپر شدن های گلا رو ببینم اما از گریه نمیرم به من شک کن اگر هنگام بارون روی یک پنجره پرده کشیدم اگر همگریه هام از غم شکستن ولی من زنده به مقصد رسیدم نازنینم مگه میشه ماهو از برکه ها خط زد روی هر روزن پرواز یه علامت غلط زد مگه دریاچه می تونه خواب قوها رو نبینه نازنینم مگه میشه آسمون به گل بشینه عزیزم گریه کن ، آروم می گیری چرا مات عذاب لحظه هایی چرا تو بی صدایی به من هدیه بده ستاره ها رو که پرپر میشه شب تو چشمای تو عشق من با من یکی شو چه پل هایی که بین ما شکستن تا ما از غربت همدیگه رد شیم بیا بغض همه گذشته ها رو به لبخند فراموشی ببخشیم