بوته سنگی

اگرچه پی فالت زد و آخر بنامم خورد ولی اون حادثه اون روز تموم تازگیمو برد اگرچه باغ دست تو به ذهنم بوی گل آموخت ولی با تو فقط با تو تموم برگ و بارم سوخت همیشه علت خواستن دلیل پوچی من شد شکست از دیگری بد نیست چه سنگینه شکست از خود تو مرگ قلبمو خواستی رسید اون لحظه ای موعود تو اون روزی که عشق تو فراسویش غروبی بود اگر بعد از تو سهم من همین آیینه است ای مرد ولی حتی گریز از تو در این آیینه محو ام کرد عبور عشق تو در دل کشیده طرح دلتنگی بغیر از مسخ من با من، چه کردی ای بت سنگی؟