ﺍﯼ ﺣﺮﯾﺮ ﺑﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﯼ ﺷﮑﺴﺘﻨﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻗﺼﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﯿﺎﺑﻮﻥ ﺷﻌﺮ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺪﻭﻧﯽ ﺍﺑﺮ ﺗﻮ ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺯﻡ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻤﻮﻧﯽ ﺑﻤﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﯿﺸﻪ ﭘﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻗﻪ ﺑﺸﯿﻨﯽ ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﺯﻣﺴﺘﻮﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻧﻮ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﺑﻪ ﺩﺭﯼ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﺮﺍﻍ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻮﺭ ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺍﯼ ﺣﺮﯾﺮ ﺑﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﯼ ﺷﮑﺴﺘﻨﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻗﺼﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﺎﺕ ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﯼ ﺗﻨﺖ ﺧﺎﮎ ﺷﮑﻔﺘﻦ ﻧﮕﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻬﺎﺭﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﺣﺮﻑ ﮔﻨﮕﻢ ﺑﮕﻮ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﻮﻧﻢ ﺍﮔﻪ ﺭﻭﺷﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﻭﻝ ﻧﮑﻦ ﺑﺬﺍﺭﺑﺨﻮﻧﻢ ﺑﺨﻮﻧﻢ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻗﺼﺮ ﻗﺼﻪ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﺍﺑﺮﺍﯼ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺟﺎﯼ ﺭﯾﺨﺘﻦ ﺗﻮ ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺗﺎﺭ ﻧﺸﻪ ﺷﻮﻕ ﺯﻻﻟﻢ ﺑﺬﺍﺭ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻗﺼﺮ ﺷﻌﺮ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺫﻭﻕ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﻭﻧﻢ ﺍﯼ ﺣﺮﯾﺮ ﺑﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﯼ ﺷﮑﺴﺘﻨﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻗﺼﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺣﺮﯾﺮ ﺑﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﯼ ﺷﮑﺴﺘﻨﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻗﺼﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻬﺒﺴﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ
