شب بود

شب بود بیابان بود زمستان بود بوران بود سرمای فراوان بود یارم در آغوشم هراسان بود از سردی افسرده و بی‌جان بود در فکرآن سیمین بر خوشگل از جسم و جان خود بودم غافل میخواستمش او را من از جان و دل میبردمش با خود سوی منزل گیسویش، از باد و باران گشته آشفته هر تار مویش گویی هزاران راز نگفته روزی که دل دادم نمیره از یادم لحظه ای که به دامش افتادم با لبهای چون قند، به رویم زد لبخند برد آنهمه رنج و غم از یادم