چون شایه های بی امان بازیچه ی دست زمان در این دنیا ماندم چنان افسرده و حیران سرگشته و نالان چون آدمک زنجیر بر دست و پایم از پنجه ی تقدیر من کی رهایم ای که تو دادی جانم گو به من تا کی بمانم آدمی چون آدمک مخلوقی سرگردان
چون شایه های بی امان بازیچه ی دست زمان در این دنیا ماندم چنان افسرده و حیران سرگشته و نالان چون آدمک زنجیر بر دست و پایم از پنجه ی تقدیر من کی رهایم ای که تو دادی جانم گو به من تا کی بمانم آدمی چون آدمک مخلوقی سرگردان
