به یاده عرف

بنشین به یادم شبی، تر کن از این می لبی، که یاد یاران خوش است یاد آور این خسته را، کاین مرغ پربسته را، یاد بهاران خوش است مرغی که زد ناله ها در قفس هر نفس عمری زده است خون دل، نقش گل بر قفس یاد باد داد ای دل داد، عارف با داغ دل زاد ای بلبلان چون در این چمن وقت گل رسد زین پاییز یاد آرید چون بردمد آن بهار خوش در کنار گل از ما نیز یاد آرید عارف اگر در عشق گل جان خسته بر باد داد بر بلبلان درس عاشقی خوش در این چمن یاد داد گر بایدت دامان گل ای یار پروا مکن چون بجان رسد از خود آزار